Απροσδόκητη Ευτηχία

Τις προάλλες είμασταν οικογενειακώς στην Καισαριανή όταν περάσαμε μπροστά από το μνημείο πεσόντων.
Τότε ο γιος μου με ρώτησε τι συμβολίζει η πλάκα με τα ονόματα και έτσι του είπα την ιστορία.
Φάνηκε να στεναχωριέται και να αναρωτιέται γιατί υπάρχει στην γη τόσο μίσος και πόνος.
"Γιατί κάποιοι δεν ακολουθούν τα λόγια του Θεού" του είπα.
-Αν ακολουθουσαν το πρόσταγμα του Κυρίου θα ήμασταν ευτυχισμενοι? ρώτησε.
Και τότε θυμήθηκα τους
Ψαλμούς του Δαυίδ, 137:9 - Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν.
Του έδωσα τότε τον Δευτερότοκο  και του είπα στο αυτί το χωρίο.
Αμέσως τα ματια του έλαμψαν.
Σηκώσε τον μικρό όσο μπορούσε και τον αφήσε να σκάσει στο μάρμαρο του μνημείου.
Ούτε εγώ δεν θα τα κατάφερνα τόσο καλά.
Και τότε το θαύμα συνέβη.
Η στεναχώρια του έφυγε.
Κατάλαβε πως κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Πως μόνο ο λόγος του Θεού έχει τις απαντήσεις για μια ευτυχισμένη ζωή.
Θα μας λείψει ο Κωστάκης σίγουρα αλλά νομίζω πως ο Γιαννάκης πήρε  ένα μάθημα ζωής και αυτό είναι που έχει σημασία.